Πριν από λιγότερο από δύο μήνες έφερα το δεύτερο μωρό μου στο σπίτι από το νοσοκομείο. Προηγουμένως είχα καθαρίσει το σπίτι και είχα βάλει όλα όσα θα χρειαζόμασταν να χρησιμοποιήσουμε όταν γυρνούσαμε σπίτι.

Αποστείρωσα μπουκάλια, τακτοποίησα παιχνίδια και ρούχα και στοίβαξα πάνες και μαντηλάκια. Όλα ήταν τακτοποιημένα. Ήμουν τόσο ενθουσιαμένη. Ο ενθουσιασμός μου σταμάτησε μόλις μπήκα στο σπίτι. Όταν ήμουν στο νοσοκομείο απολαμβάνοντας εκείνες τις πρώτες υπέροχες μέρες με το μωρό μου, το νήπιο παιδί μου είχε καταστρέψει το τέλεια τακτοποιημένο και οργανωμένο σπίτι στο οποίο περίμενα να πάω.

Πάνες κολλημένες σε λούτρινα αρκουδάκια και κούκλες. Πεταμένα παιχνίδια να καλύπτουν την μοκέτα στην κουζίνα, τον διάδρομο και το πάτωμα της κρεβατοκάμαρας, τα οποία με αναγκάζαν να περπατάω προσεκτικά σαν να ήμουν πέντε χρονών και να παίζω το παιχνίδι «το πάτωμα είναι λάβα».

Γρήγορα συνειδητοποίησα ότι η ζωή με ένα νήπιο και ένα νεογέννητο ήταν πολύ μακριά από αυτό που είχα στο μυαλό μου.

Στην αρχή καθάριζα τα πάντα με εμμονή. Πέρασα αμέτρητες ώρες διπλώνοντας ρούχα, πλένοντας πιάτα και μαζεύοντας παιχνίδια από το πάτωμα ξανά και ξανά και ξανά. Βρέθηκα να χάνω την υπομονή μου καθώς έλεγα στο μικρό μου εκατοντάδες φορές την ημέρα να αφήνει τα ρούχα στη συρταριέρα ή να μαζεύει τα παιχνίδια της.

Δεν μπορούσα να συμβαδίσω με όλες αυτές τις δουλειές του σπιτιού ούτε να απολαύσω χρόνο με τα μωρά μου. Κάτι έπρεπε να γίνει.

Πριν από περίπου δύο εβδομάδες έφτασα στο απόγειο της εξάντλησης. Έπινα σχεδόν έξι καφέδες κάθε μέρα για να επιβιώσω. Στα πρόθυρα της ψυχικής κατάρρευσης, που προκλήθηκε από την έλλειψη ύπνου και την υπερβολική διέγερση από την καφεΐνη, υποχώρησα.

Πήρα τη μητέρα μου και της εξήγησα ότι απλά δεν μπορούσα να το κάνω άλλο, χρειαζόμουν συμβουλές. Με ρώτησε τι έφταιγε και κλαίγοντας της είπα ότι αποτυγχάνω στη φροντίδα των παιδιών γιατί δεν μπορώ να κρατήσω το σπίτι καθαρό.

Η μητέρα μου, μού απάντησε πολύ ήρεμα με μια σειρά από ερωτήσεις.

– Τα παιδιά είναι ντυμένα;

– Ναι.

– Έφαγαν;

– Ναι.

– Έχουν στέγη πάνω από το κεφάλι τους;

– Ναι.

– Ξέρουν ότι τα αγαπάς;

– Ναι.

Τότε είπε, «Τζέσικα, φροντίζεις τα παιδιά σου. Έχουν φαγητό, ρούχα και ένα μέρος να ζήσουν. Οι δουλειές του σπιτιού μπορούν να περιμένουν, τα παιδιά σου όχι.»

Σταμάτησα, λοιπόν, να καθαρίζω μετά από κάθε χάος. Σταμάτησα να με νοιάζει πώς ήταν το σπίτι μου κατά τη διάρκεια της ημέρας.

Είμαι πολύ πιο χαρούμενη και το ίδιο και τα μωρά μου.

Απλώς ευχόμουν κάποιος να μου το είχε πει νωρίτερα γιατί τώρα νιώθω ότι έχασα τα δύο πρώτα χρόνια της ζωής της μικρής μου κόρης προσπαθώντας να κρατήσω ένα τέλειο σπίτι. Τα παιδιά είναι ακατάστατα. Τα νήπια είναι σαν ανεμοστρόβιλοι που καταστρέφουν τα πάντα γύρω τους. Αλλά στο κέντρο αυτής της καταστροφικής καταιγίδας, υπάρχει η δύναμη της φαντασίας . Μας θυμίζουν τα δικά μας παιδικά χρόνια και τη μαγεία που υπάρχει ακόμα κάπου βαθιά μέσα μας.

Για όλες τις μαμάδες που θα είναι, νέες μαμάδες: Οι δουλειές του σπιτιού μπορούν να περιμένουν. Πιστέψτε με, τα μωρά σας δεν θα το κάνουν. «Αγκαλιάστε» την ιδέα της ακαταστασία; και δεθείτε μαζί τους ανεξάρτητα από τις δουλειές του σπιτιού, την εξάντληση και το άγχος.

mothersblog.gr