Ιατρολόγια από τον Χειρούργο Ορθοπεδικό Μιχάλη Τζερμιαδιανό
Οκτώ στους δέκα ενήλικες θα εμφανίσουν κάποια στιγμή στη ζωή τους πόνο στη μέση, ένα ιδιαίτερα ενοχλητικό σύμπτωμα, το οποίο στις περιπτώσεις που δεν καθηλώνει τον ασθενή, τουλάχιστον περιορίζει τις καθημερινές του δραστηριότητες. Οι περισσότεροι από εμάς μπορούμε να θυμηθούμε κάποια στιγμή που ύστερα από μια απότομη κίνηση, παρατεταμένη κακή στάση του σώματος ή ακόμα και χωρίς λόγο, ήταν αδύνατον να σταθούμε όρθιοι χωρίς να αισθανόμαστε δυνατό πόνο χαμηλά στη μέση. Πιο ευάλωτοι είναι οι παχύσαρκοι και όσοι κάνουν βαριές εργασίες, αλλά η οσφυαλγία παρουσιάζεται ακόμη και σε λεπτούς ή γυμνασμένους ανθρώπους. Συνήθως ο πόνος στη μέση εμφανίζεται απροειδοποίητα, π.χ. την ώρα που ανοίγετε το παράθυρο, μεταφέρετε τα ψώνια, σηκώνεστε από το κρεβάτι ή δένετε τα κορδόνια σας. Στις γραμμές που ακολουθούν θα βρείτε τις απαντήσεις στις κυριότερες απορίες, που αφορούν στην αντιμετώπιση αυτού του τόσο συχνού συμπτώματος, καθώς και τους τρόπους πρόληψής του.
Πόσο συχνός είναι ο πόνος στη μέση;

O πόνος στη μέση (οσφυαλγία) είναι πολύ συχνός. Υπολογίζεται ότι στην ηλικία των 20 ετών περίπου το 50% των ανθρώπων έχει εμπειρία οσφυαλγίας. Στην ηλικία των 60 ετών, το ποσοστό αυτό αυξάνεται στο 80%. Ανά πάσα στιγμή στον ενήλικο πληθυσμό το 22% των ανδρών και το 30% των γυναικών πάσχουν από οσφυαλγία.

Η εντύπωση ότι η συχνότητά του αυξάνεται είναι σωστή κι αν ναι, πού οφείλεται αυτή η αύξηση;

Δεν υπάρχουν επίσημα στοιχεία για το αν η συχνότητα του πόνου στη μέση αυξάνεται. Παρόλα αυτά, παρατηρήσεις συνηγορούν στο ότι η αλλαγή του τρόπου εργασίας, κυρίως η καθιστική εργασία και η γενικευμένη χρήση του αυτοκινήτου που χαρακτηρίζουν την εποχή μας, σχετίζονται με αύξηση της συχνότητας των επεισοδίων του πόνου στη μέση. Για παράδειγμα, στην Κίνα έχει παρατηρηθεί ότι η στροφή του πληθυσμού από τη χρήση του ποδηλάτου στη γενικευμένη χρήση αυτοκινήτου συνοδεύτηκε από αύξηση της επίπτωσης του πόνου στη μέση.

Ποιες ομάδες συνήθως προσβάλλει (από άποψη ηλικίας, φύλου, τρόπου ζωής, επαγγέλματος κ.λπ.);

Ο πόνος στη μέση μπορεί να προσβάλει όλες τις ηλικίες. Είναι όμως συχνότερος στις ηλικίες μεταξύ 30 και 60. Σε νεότερα άτομα είναι συνήθως παροδικός, ενώ σε μεγαλύτερες ηλικίες είναι συχνότερα χρόνιος. Για την εμφάνισή του ενοχοποιούνται διάφοροι ατομικοί παράγοντες, όπως η ηλικία, το φύλο, η κληρονομικότητα και η γενική κατάσταση υγείας. Το κάπνισμα είναι επιβαρυντικός παράγοντας. Η παχυσαρκία θεωρείται επιβαρυντικός παράγοντας για τη μετάπτωση μιας απλής οσφυαλγίας σε μακροχρόνιο πρόβλημα. Επίσης, έχουν ενοχοποιηθεί εργασιακοί παράγοντες, όπως η χειρονακτική εργασία, το σκύψιμο με στροφή του κορμού, η άρση βαριών αντικειμένων για περισσότερο από τα ¾ της βάρδιας, ο χαμηλός έλεγχος στο αντικείμενο εργασίας, οι νυκτερινές βάρδιες. Η καθιστική εργασία αποτελεί επίσης επιβαρυντικό παράγοντα. Έχει παρατηρηθεί αυξημένη επίπτωση οσφυαλγίας σε πιλότους ελικοπτέρων, σε οδηγούς λεωφορείων ή φορτηγών και σε χείριστες γεωργικών μηχανημάτων λόγω της έκθεσης του σώματος σε κραδασμούς.

Υπάρχουν άλλοι παράγοντες που προδιαθέτουν την εμφάνιση ή την επιμονή του πόνου;

Επιβαρυντικός παράγοντας τόσο για την εμφάνιση, όσο και για την επιμονή του πόνου στη μέση είναι η αρνητική ψυχολογική διάθεση, κυρίως το άγχος και η καταθλιπτική διάθεση. Η μονοτονία στην εργασία, όπου ο εργαζόμενος μπορεί να τραυματιστεί πιο εύκολα λόγω της μειωμένης συγκέντρωσης, ευνοεί την ανάπτυξη προβλημάτων στη μέση. Σε περίπτωση οσφυαλγίας, η δυσαρέσκεια προς το επάγγελμα, τον εργοδότη ή τους συναδέλφους είναι σημαντικοί παράγοντες που επηρεάζουν το χρόνο αποθεραπείας και την επάνοδο στην εργασία.

Άλλοι παράγοντες που έχουν ενοχοποιηθεί για τη μετάπτωση σε χρονιότητα είναι: α) η πεποίθηση ότι ο πόνος στη μέση είναι επικίνδυνος και θα οδηγήσει σε σοβαρή ανικανότητα, β) η συστηματική αποφυγή δραστηριοτήτων λόγω του φόβου ότι θα εμφανιστεί πόνος και γ) η κακή διάθεση, η μελαγχολία και η απόσυρση από κοινωνικές δραστηριότητες. Είναι σημαντικό να γνωρίζει ο ασθενής με πόνο στη μέση ότι η κίνηση και η δραστηριότητα δεν είναι επιζήμιες. Πρέπει να συμμετέχει ενεργητικά στα προγράμματα αποκατάστασης, παρά να προσδοκά παθητικά τη θεραπεία του είτε από φάρμακα, είτε από παθητικά φυσικοθεραπευτικά μέσα (π.χ. διαθερμίες, υπερήχους, λέιζερ κ.λπ.).

Ποιες είναι οι συνήθεις παθήσεις που προκαλούν προβλήματα στη μέση;

Οι αιτίες της οσφυαλγίας είναι πολλές και αρκετές φορές είναι δύσκολο να καθοριστούν με ακρίβεια. Συνήθως ο πόνος προέρχεται από την εκφύλιση και τη μηχανική επιβάρυνση των διαφόρων ανατομικών δομών της σπονδυλικής στήλης. Πιο σημαντικές και συχνές είναι οι παθήσεις του μεσοσπονδύλιου δίσκου. Ο πόνος που οφείλεται σε πάθηση του δίσκου επιδεινώνεται συνήθως με το σκύψιμο. Είναι συνήθως χειρότερος στην καθιστή θέση και βελτιώνεται με το αργό περπάτημα. Οι πάσχοντες προτιμούν να περπατούν παρά να στέκονται ακίνητοι, αλλά προτιμούν να στέκονται παρά να κάθονται πολλή ώρα. Ο πόνος μερικές φορές αντανακλά στους γοφούς ή στην πλάγια επιφάνεια των μηρών.

Επιβάρυνση των οπίσθιων αρθρώσεων της σπονδυλικής στήλης μπορεί να προκύψει από διάφορες καταστάσεις, όπως είναι η αυξημένη λόρδωση ή οι παθήσεις των δίσκων. Το σύνδρομο των οπισθίων αρθρώσεων μπορεί να ευθύνεται για το 15-20% των περιπτώσεων χρόνιας οσφυαλγίας. Ο πόνος στη μέση επιδεινώνεται με την πολύωρη ορθοστασία και την έκταση του κορμού. Μπορεί να αντανακλά στους γλουτούς και την οπίσθια επιφάνεια των μηρών.

Η στένωση του σπονδυλικού σωλήνα, του κεντρικού δηλαδή σωλήνα απ’ όπου περνούν τα νεύρα, μπορεί να προκαλέσει σημαντικό πόνο στα κάτω άκρα, ιδιαίτερα σε ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας. Η πάθηση αυτή γίνεται ολοένα και συχνότερη, καθώς ο μέσος όρος ζωής αυξάνεται και είναι η πιο συχνή αιτία για χειρουργική επέμβαση στη μέση σε άτομα άνω των 65 ετών. Συνήθως η στένωση οφείλεται σε εκφυλιστικές αλλοιώσεις, που προκαλούν πάχυνση των οπισθίων αρθρώσεων και των συνδέσμων. Επίσης, η κληρονομικότητα μπορεί να έχει σημαντικό ρόλο στη σπονδυλική στένωση.

Ο πόνος που προκύπτει από τις εκφυλιστικές παθήσεις της σπονδυλικής στήλης επιδεινώνεται με τη σωματική δραστηριότητα, τις αλλαγές στη στάση του σώματος ή την παρατεταμένη παραμονή σε όρθια ή καθιστή θέση. Ανακουφίζεται με την ανάπαυση, ιδιαίτερα όταν ξαπλώνει κάποιος στο κρεβάτι.

Ποια άλλα συμπτώματα μπορεί να παρουσιαστούν από τις παθήσεις της μέσης;

Η ισχιαλγία είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται για να περιγράψει τον πόνο στο κάτω άκρο, ο οποίος οφείλεται σε ερεθισμό κάποιας από τις νευρικές ρίζες που σχηματίζουν τα νεύρα. Οι ρίζες αυτές μπορεί να πιέζονται ή να ερεθίζονται στην περιοχή της μέσης και ο πόνος γίνεται αντιληπτός στην περιοχή που καταλήγουν τα νεύρα. Συνήθως επεκτείνεται από τους γοφούς στην οπίσθια επιφάνεια του μηρού και από εκεί στην οπίσθια ή την έξω επιφάνεια της κνήμης και μερικές φορές ως τα δάχτυλα του ποδιού.

Η στένωση του σπονδυλικού σωλήνα μπορεί να προκαλέσει σημαντικό πόνο στα κάτω άκρα, ιδιαίτερα σε ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας. Το κύριο χαρακτηριστικό είναι ο πόνος στην περιοχή των γλουτών ή των κάτω άκρων. Ο πόνος δεν είναι συνεχής. Εκλύεται με τη βάδιση και αναγκάζει το άτομο να διακόψει το περπάτημα και να καθίσει ή να ακουμπήσει κάπου και να σκύψει λίγο προς τα μπροστά. Η ανακούφιση από τον πόνο σε αυτή τη στάση είναι συνήθως άμεση.

Σε σοβαρότερες περιπτώσει μπορεί να αναπτυχθεί ακράτεια ούρων ή αδυναμία ούρησης, που συνήθως συνδυάζεται με αναισθησία στην περιοχή των γεννητικών οργάνων και του πρωκτού. Η κατάσταση αυτή ονομάζεται ιππουριδική συνδρομή.

Πόσο διαρκεί συνήθως μια κρίση οσφυαλγίας και πόσο συχνά μπορεί να εξελιχθεί σε μακροχρόνιο πρόβλημα;

Στις περισσότερες περιπτώσεις, ο πόνος διαρκεί από μερικές ημέρες έως 3 με 4 εβδομάδες. Όμως, περίπου στο 10% των περιπτώσεων μπορεί να διαρκέσει για περισσότερο από τρεις μήνες ή και να γίνει μακροχρόνιο πρόβλημα.

Είναι δυνατόν να οφείλεται ο πόνος σε σοβαρότερες μη ορθοπαιδικές αιτίες, λ.χ. σε ένα καρκίνο;

Σε πιο σπάνιες περιπτώσεις, ο πόνος μπορεί να οφείλεται σε όγκους που είτε ξεκινούν από τη σπονδυλική στήλη, είτε συχνότερα είναι μεταστατικοί από άλλα όργανα. Άλλες σπάνιες αιτίες είναι οι μικροβιακές λοιμώξεις (π.χ. σπονδυλοδισκίτιδα), οι φλεγμονώδεις αρθρίτιδες (π.χ. αγκυλοποιητική σπονδυλαρθρίτιδα) και διάφορες άλλες σπανιότερες παθήσεις. Ο πόνος στη μέση επίσης μπορεί να είναι αντανακλαστικός από παθήσεις των σπλάχνων, όπως π.χ. καρκίνος του παγκρέατος, πέτρες στα νεφρά, προστατίτιδα, διαχωριστικό ανεύρυσμα κοιλιακής αορτής κ.ά. Ο πόνος που οφείλεται σε αυτές τις παθήσεις είναι συνήθως συνεχής, επηρεάζεται ελάχιστα ή καθόλου από τη σωματική δραστηριότητα και δεν ανακουφίζεται με την κατάκλιση. Μπορεί να είναι χειρότερος τη νύκτα ή νωρίς το πρωί και μπορεί να ξυπνά τον ασθενή από τον ύπνο. Μπορεί να συνοδεύεται από απώλεια βάρους, πυρετό, ή αίσθημα κακουχίας.
Όταν υπάρχει οξεία κρίση, θα πρέπει ο ασθενής να παραμένει ακίνητος στο κρεβάτι για ένα διάστημα, ή αντιθέτως να προσπαθεί να κινείται;

Η κίνηση και η δραστηριότητα δεν είναι επιζήμιες για τον ασθενή με πόνο στη μέση. Η ακινητοποίηση έχει αρνητικά αποτελέσματα, καθώς παρατείνει την περίοδο αποκατάστασης και αυξάνει τη μετάπτωση σε χρονιότητα. Η παραμονή στο κρεβάτι και η ακινησία ανήκουν στο παρελθόν. Σήμερα προτείνουμε την αποφυγή τους. Σε περιπτώσεις πολύ έντονου πόνου κατά τις κινήσεις, μπορούμε να επιτρέψουμε τη βραχυχρόνια παραμονή στο κρεβάτι, η οποία δεν θα πρέπει να υπερβαίνει τις 2 με 3 ημέρες. Οι ασθενείς που επιστρέφουν στις δραστηριότητές τους γρήγορα, παρά τον πόνο τους, έχουν συνήθως ταχύτερη αποκατάσταση.
Ποια είναι η συντηρητική αντιμετώπιση των περιπτώσεων με χρόνιο πόνο στη μέση;

Στο πρόσφατο παρελθόν η συντηρητική αγωγή στηριζόταν στην αντίληψη ότι ο πόνος λειτουργεί σαν οδηγός για την εκτέλεση των διαφόρων δραστηριοτήτων. Αν κάποια άσκηση ή δραστηριότητα αυξάνει τον πόνο, θα πρέπει να αποφεύγεται, μια που ο πόνος στην περίπτωση αυτή θεωρείται ως προειδοποιητικό σημείο. Η προσέγγιση αυτή όμως μπορεί να οδηγήσει σε ένα φαύλο κύκλο αδράνειας, ανικανότητας και συνεχιζόμενου πόνου. Μια από τις ενδιαφέρουσες καινοτομίες στη φροντίδα των προβλημάτων της σπονδυλικής στήλης είναι η διαπίστωση ότι τα άτομα με χρόνιο πόνο στη μέση μπορούν να επανέλθουν σε ένα αποδεκτό επίπεδο λειτουργικότητας και άνεσης με τη συστηματική άσκηση και την αλλαγή στη συμπεριφορά και τις αντιλήψεις τους.

Σήμερα, ολοένα και περισσότερα κέντρα αποκατάστασης σε όλο τον κόσμο προτρέπουν στην εκτέλεση ασκήσεων, αψηφώντας την ένταση του πόνου. Στη διάρκεια των προγραμμάτων αυτών οι άνθρωποι με χρόνιο πόνο προτρέπονται να αλλάξουν τις αντιλήψεις τους για τον πόνο στη μέση και τη σωματική δραστηριότητα και να ξεπεράσουν τους φόβους τους για την κίνηση. Αψηφώντας τον πόνο, τα άτομα που πάσχουν από χρόνια προβλήματα στη μέση μπορούν να επανακτήσουν τις λειτουργικές τους ικανότητες και σταδιακά να γίνονται όλο και περισσότερο ικανά να εκτελούν με άνεση τις καθημερινές τους δραστηριότητες. Οι ασθενείς λαμβάνουν οδηγίες να σταματήσουν να ανησυχούν μήπως προκαλέσουν ζημιά στη μέση τους. Τονίζεται η άποψη ότι η εκτέλεση των φυσιολογικών καθημερινών δραστηριοτήτων, δεν βλάπτει τη σπονδυλική τους στήλη. Ενθαρρύνονται να χρησιμοποιούν τη μέση τους ελεύθερα, σκύβοντας, σηκώνοντας βάρος και χρησιμοποιώντας την με τον τρόπο που επιτάσσει η φύση. Για να είναι περισσότερο αποδοτικά, τα προγράμματα αποκατάστασης χρησιμοποιούν συνδυασμούς γνωσιακής ψυχολογικής θεραπείας και συστηματικής άσκησης.

Εναλλακτικές θεραπείες (χειροπρακτική, βελονισμός, μασάζ κ.ά.) μπορούν να προσφέρουν ή αντιθέτως να βλάψουν;

Η χειροπρακτική, όταν εκτελείται από διπλωματούχους θεραπευτές, μπορεί να είναι αποδοτική σε περιπτώσεις ενός επεισοδίου πόνου στη μέση. Δεν έχει όμως θέση σε χρόνια προβλήματα. Ο βελονισμός μπορεί να ανακουφίσει παροδικά τον πόνο σε μερικές περιπτώσεις. Με παρόμοιο τρόπο, το μασάζ, οι διαθερμίες, οι υπέρηχοι, τα λέιζερ κ.ά. μπορούν να προσφέρουν παροδική ανακούφιση, χωρίς όμως να παρέχουν ουσιαστικό θεραπευτικό αποτέλεσμα.

Πότε συνίσταται η χειρουργική θεραπεία;

Η χειρουργική επέμβαση στη σπονδυλική στήλη δεν απευθύνεται σε όλα τα άτομα που έχουν χρόνιο πόνο στη μέση. Είναι η τελευταία επιλογή, όταν οι συντηρητικές μέθοδοι δεν αποδίδουν. Ο ασθενής συμμετέχει ενεργά στη λήψη της απόφασης για το χειρουργείο, λαμβάνοντας υπόψη τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα, τα οφέλη και τους κινδύνους από μια επέμβαση. Βέβαια, υπάρχουν και οι περιπτώσεις που μια επέμβαση μπορεί να είναι επείγουσα, όπως για παράδειγμα σε μια επιδεινούμενη παράλυση, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις υπάρχει περιθώριο για σωστή ενημέρωση και προετοιμασία. Αν κάποιος αποφασίσει να προχωρήσει, πρέπει να αισθάνεται σίγουρος για την απόφασή του, ώστε να έχει θετική προσέγγιση προς τη διαδικασία, με ρεαλιστικούς στόχους και με γνώση των δυνατοτήτων της εγχείρησης. Η ανάρρωση θα ενισχυθεί σημαντικά αν υπάρχει θετική στάση.
Ποιες είναι οι συχνότερες χειρουργικές επεμβάσεις στη σπονδυλική στήλη;

Η μικροδισκεκτομή με τη χρήση μικροσκοπίου αποτελεί την κλασική επέμβαση για την αντιμετώπιση της δισκοκήλης. Οι ενδείξεις της είναι ο σοβαρός πόνος στο κάτω άκρο (ισχιαλγία), που δεν βελτιώνεται παρά τη σωστή συντηρητική αγωγή επί έξι εβδομάδες με τρεις μήνες ή η επιδεινούμενη αδυναμία στο κάτω άκρο (επιδεινούμενη παράλυση). Τα ποσοστά επιτυχίας της μεθόδου, στα χέρια έμπειρων χειρουργών, είναι περίπου στο 90-96%. Οι επιπλοκές είναι ελάχιστες τόσο κατά την επέμβαση, όσο και μετεγχειρητικά.

Η αποσυμπίεση με πεταλεκτομή απευθύνεται σε περιπτώσεις σπονδυλικής στένωσης με πόνο στα κάτω άκρα και έχει πιθανότητα 75-90% να αντιμετωπίσει με επιτυχία τα συμπτώματα. Στην επέμβαση αυτή αφαιρούνται τμήματα των σπονδύλων, καθώς και οι μεταξύ τους σύνδεσμοι που προκαλούν πίεση στις ρίζες των νεύρων.

Η σπονδυλοδεσία στοχεύει στην κατάργηση της κίνησης ανάμεσα στους σπονδύλους. Κύριες ενδείξεις της είναι οι παραμορφώσεις της σπονδυλικής στήλης (κύφωση–σκολίωση), η σταθεροποίηση της ολίσθησης ενός σπονδύλου και η αντιμετώπιση επιλεγμένων περιπτώσεων πόνου στη μέση που δεν ανταποκρίνεται στη συντηρητική αγωγή.

Πόσο έχει βοηθήσει η εξέλιξη της τεχνολογίας στη χειρουργική της σπονδυλικής στήλης;

Η χειρουργική θεραπεία των παθήσεων της μέσης έχει εξελιχθεί σημαντικά στις μέρες μας. Η χρήση χειρουργικού ρομπότ είναι από τις σύγχρονες τεχνολογικές εξελίξεις. Η ρομποτική σπονδυλοδεσία, στα χέρια ειδικών χειρουργών, αυξάνει σημαντικά την ακρίβεια της τοποθέτησης των εμφυτευμάτων στη σπονδυλική στήλη σε ποσοστό που ξεπερνά το 99,5%. Επίσης, με τις σύγχρονες τεχνικές της ελάχιστα επεμβατικής χειρουργικής, πολλές επεμβάσεις σήμερα μπορούν να γίνουν χωρίς τις κλασικές ανοικτές τομές.

Μπορεί μια χειρουργική επέμβαση στη σπονδυλική στήλη να γίνει με το αρθροσκόπειο, χωρίς ουσιαστικά ανοικτές τομές;

Η ελάχιστα επεμβατική χειρουργική χρησιμοποιεί ειδικές μεθόδους, που επιτρέπουν την εκτέλεση επεμβάσεων χωρίς μεγάλες τομές και κακώσεις στους μύες και στις άλλες υπόλοιπες ευαίσθητες δομές της σπονδυλικής στήλης.

Η ενδοσκοπική δισκεκτομή αντιμετωπίζει τη δισκοκήλη, που μπορεί να προκαλεί πόνο στη μέση ή το κάτω άκρο. Η επέμβαση μπορεί να γίνει με γενική ή τοπική αναισθησία. Ο ασθενής μπορεί να παραμένει ξύπνιος κατά τη διάρκεια της επέμβασης και να συνομιλεί με το γιατρό. Η επέμβαση εκτελείται με τη βοήθεια του ενδοσκοπείου, που εισάγεται από μία μικρή τομή μισού εκατοστού. Ο μεσοσπονδύλιος δίσκος και τα νεύρα γίνονται ορατά μέσω ειδικών οπτικών ινών, που προβάλλουν σε ειδική οθόνη. Τα ποσοστά επιτυχίας της είναι παρόμοια με αυτά της παραδοσιακής ανοικτής επέμβασης.

Ακόμη και μεγαλύτερες επεμβάσεις, όπως η σπονδυλοδεσία, μπορούν να γίνουν μέσω ειδικών στενών σωλήνων που εισάγονται με ακτινοσκοπικό έλεγχο. Η αξονική διασωματική σπονδυλοδεσία (Axia-LIF) είναι ένα τέτοιο παράδειγμα. Χρησιμοποιείται για την αντιμετώπιση του πόνου στη μέση, που προκαλείται από εκφύλιση των δίσκων των κατώτερων σπονδυλικών διαστημάτων. Η επέμβαση γίνεται με τομή 3 εκατοστών δίπλα στον κόκκυγα. Με την ακτινοσκόπηση, ο χειρουργός μπορεί να εισάγει ένα στενό σωλήνα από τον κόκκυγα προς τη σπονδυλική στήλη, μέσω του οποίου περνούν ειδικά εργαλεία που καθαρίζουν τον κατεστραμμένο δίσκο. Από το σωλήνα επίσης περνούν τα υλικά της σπονδυλοδεσίας, τα οποία βιδώνουν στους σπονδύλους και επαναφέρουν το μεσοσπονδύλιο διάστημα που είχε στενέψει από την εκφύλιση και την καθίζηση του δίσκου. Η επαναφορά του μεσοσπονδυλίου διαστήματος διορθώνει τη στένωση την μικρών τρημάτων, από τα οποία εξέρχονται οι νευρικές ρίζες για το κάτω άκρο.

Άλλο παράδειγμα είναι η πλάγια διασωματική σπονδυλοδεσία (XLIF), η οποία εκτελείται μέσω τομής 4 εκατοστών στα πλάγια της κοιλιάς. Με τη χρήση ειδικής συσκευής νευροπαρακολούθησης αποφεύγονται τα νεύρα που εξέρχονται από τη σπονδυλική στήλη. Το σύστημα αυτό προειδοποιεί εγκαίρως το χειρουργό κάθε φορά που πλησιάζει ένα νεύρο, ώστε να το αποφεύγει. Ο δίσκος που πάσχει αφαιρείται και στη θέση του τοποθετείται ένα ειδικό εμφύτευμα, το οποίο ανατάσσει το μεσοσπονδύλιο διάστημα που έχει υποστεί καθίζηση ή ολίσθηση.

Η κυφοπλαστική, που επίσης εκτελείται από λεπτούς σωλήνες, είναι μια σύγχρονη μέθοδος αντιμετώπισης οστεοπορωτικών καταγμάτων της σπονδυλικής στήλης. Η επέμβαση γίνεται με δύο μικρές τομές ενός εκατοστού για κάθε σπόνδυλο. Μέσω του σωλήνα εισάγεται στο σπόνδυλο ένα ειδικό μπαλόνι, το οποίο καθώς φουσκώνει διορθώνει το σχήμα του σπασμένου σπονδύλου. Το κενό που δημιουργείται μετά το ξεφούσκωμα του μπαλονιού γεμίζει με ακρυλικό τσιμέντο και έτσι το σπονδυλικό σώμα ενισχύεται και σταθεροποιείται. Οι επιπλοκές, όπως π.χ. η διαρροή του τσιμέντου, είναι πολύ σπάνιες. Ο ασθενής παραμένει στο νοσοκομείο συνήθως για μία ημέρα. Η επιστροφή στις καθημερινές δραστηριότητες είναι άμεση και η ανακούφιση από τον πόνο είναι θεαματική.

Ποια είναι τα πλεονεκτήματα της ελάχιστα επεμβατικής χειρουργικής;

Μικρότερες τομές, λιγότερες κακοποιήσεις στους ιστούς, λιγότερη απώλεια αίματος, ταχύτερη έξοδος από το νοσοκομείο, γρηγορότερη ανάρρωση και ανώτερο κοσμητικό αποτέλεσμα από πλευράς ουλής

ygeiologia.gr